Daar gingen we dan!

Hoi iedereen!

Nou, daar gaan we dan, mijn eerste reisverslag vanuit Thailand!
We zijn nu helemaal in het noorden van Thailand, in Chiang Mai. Dit is de eerste dag dat we niet aan het reizen zijn, maar gewoon rustig in de Dorm van travel to teach zitten. Gisteren zijn we hier aangekomen, wat betekent dat we dus ruim twee dagen aan het reizen geweest zijn. De vlucht van Amsterdam naar Bangkok was echt perfect! Ik had drie stoelen, drie dekens en vijf kussens voor mezelf, wat op zich best gunstig was.
Vervolgens kwamen we om half vier 's middags lokale tijd in Bangkok aan. Nu hadden we nog vier uur de tijd om vanaf het vliegveld bij het treinstation 35 kilometer verderop te komen. Omdat iedereen zegt dat het verkeer in Bangkok drama is, kreeg ik al lichte stress, wat totaal misplaatst was gelukkig. We gingen met de metro vanaf het vliegveld naar het station, wat al best een gedoe was met die backpacks van ons. Mama zei dat tien kilo echt niks was qua gewicht, maar echt, ik meen het, zo licht is het anders niet... Dus het was al gelijk een beetje gekloot met die rugzakken en ik begon me al gelijk af te vragen of ik niet met een zware nekhernia straks weer naar Nederland terugkom. Over Nederland gesproken, ik mis het nu eigenlijk al een beetje...

Maargoed, uiteindelijk kwamen we goed en wel op het station aan, meer dan een uur te vroeg. Dus wij besloten maar om een beetje daar te chillen met verse donuts, toen ineens rond een uur of 6 er een soort van tijdbom leek af te gaan en iedereen ging staan. Dit was al gelijk cultuurshock nummer 1, want dit was kennelijk een nationaal moment van koningaanbidding. Op een scherm achter een altaartje voor de koning verschijnt een enorm portret van hem en iedereen moet staan en stil zijn. Het schijnt dat als je blijft zitten, je gewoon opgepakt kan worden. Het zou toch wat zijn als wij in Nederland ook elke avond een portret van onze Beatrix zouden moeten aanbidden.. In ieder geval, dat was dat. Een uurtje later gingen wij naar onze trein, die er een hele nacht over zou doen om Chiang Mai te bereiken. De treinreis -om maar gelijk met de deur in huis te vallen- was niet bepaald een succes. We hebben er achttien in plaats van dertien uur over gedaan... Het begon er al mee dat de trein gewoon niet vertrok. Om 9 uur stonden we nog steeds op het perron, terwijl hij om half 8 zou vertrekken. Daarnaast stond de trein meer stil dan dat we reden, waardoor we tegen elven nog steeds niet uit Bangkok waren. In onze coupe sliep ook een Amerikaans Chinese man, best een aardige kerel. Het enige was dat hij gewoon echt maar bleeeeeeeef praten, wat op zich wel vermakelijk was omdat hij best wat te vertellen had. Aangezien het een nachttrein was, was het wel de bedoeling dat het uiteindelijk stil werd en men ging slapen. Dus de Chinees werd stil en wij gingen slapen, hoewel daar weinig van terecht kwam. De airco in die trein was namelijk werkelijk waar verschrikkelijk, ik overdrijf niet als ik zeg dat het denk ik maar 17 graden daarbinnen was, dus ik kon gewoon niet slapen door de kou. Pas tegen de ochtend viel ik in slaap, om niet veel later wakker gemaakt te worden door meneer de chinees die met zn iPod meezong. Ik moest me serieus inhouden om niet hardop te lachen, want het geluid dat er uit zijn mond kwam was echt hilarisch, ik denk dat je het het best kan vergelijken met kattengejank. In ieder geval, dat was dus oprecht best genieten, haha. Vervolgens kregen we ontbijt wat echt te smerig voor woorden was, en daarom ga ik er ook geen woorden aan verspillen.

Rond drie uur in de middag kwamen we dan eindelijk aan na de barre tocht in de trein. We werden opgepikt door Jim (dat is een meisje van de organisatie, ik meld het er maar even bij) en zij bracht ons naar de Dorm van Travel to Teach. We zitten hier nu met zn 7en, 4 uit NL, een of andere kerel uit spanje die zn hoofd nog niet heeft laten zien, en met nog drie meisjes uit Zweden, Australie en Duitsland. Jim heeft ons Doi Szaget laten zien, het dichtstbijzijnde dorpje vanuit onze dorm. Gisteravond zijn we daar met de nederlanders heengegaan voor avondeten, maar aangezien het dorpje maar uit hooguit tien straten bestaat, was er niet heel veel te vinden, afgezien van de vele straatkraampjes. We besloten uiteindelijk maar daar wat te kopen, want uiteindelijk moet je er toch wel aan geloven, dus waarom niet gelijk de eerste dag.. Ik heb geen idee wat ik heb gegeten en ik wil het ook nog steeds niet weten! Ik hoopte alleen maar dat ik de volgende ochtend niet in bed zou liggen met een voedselvergiftiging. Dat is gelukkig niet het geval.

Vandaag hebben we nog niet zoveel gedaan en het is nog best saai nu in dit huis. Dat is denk ik ook de reden waarom ik nu al veels te lang achter deze computer zit om dit allemaal te typen. Volgende keer zou ik het korter houden!

Zometeen hebben we introductie en gaan we erachter komen wat we de komende maand zoal moeten doen!
In elk geval, ik ga dit nu maar afronden, dus, adios amigos.